خوانش پس‌کنشانه هایکو نزد فیلیپ ژاکوته و احمد شاملو

رویکردهای تحلیلی و نظریه‌های جدید ادبی التفات ویژه­ای به سهم خواننده در دریافت، درک و تفسیر اثر دارند. خوانش کارآمد، سازنده، فعال و مطابق با آرمان نویسنده، به نوبه­ی خود زاینده­ی متن­های دیگری خواهد شد. از این منظر، در وهلۀ اول هر نویسنده یک خواننده است و در متون خود، تجربه‌ای دور یا نزدیک از خوانده‌های خود را ارائه می‌کند. بنابراین دور از انتظار نخواهد بود که متونِ نگاشته شده توسط وی در ساحت فرم و معنا تحت تأثیر خوانش‌های پیشین او باشند. مطالعه‌ی تطبیقی پیش رو سعی دارد با تکیه بر چنین پیش‌فرض‌ها و رهیافت­هایی، خوانش پس­کنشانه­ی فیلیپ ژاکوته و احمد شاملو از هایکوی ژاپنی را مورد بررسی قرار دهد. در واقع مقاله­ی حاضر در صدد تبیین این موضوع است که چگونه درونمایه­ها و ساختار این سبک شعری بر فرم، محتوا، بن­مایه و حتی عناوین آثار این دو شاعر اثر گذاشته و آن­ها بسیاری از مختصات هایکو را حتی در اشعار بلند خویش به کار گرفته­اند.